بشر دوستی

انسان یک موجود اجتماعی است. هیچ انسانی را نمی توان مشاهده کرد که دور از اجتماع به تنهایی زندگی نماید. زمانی نقش انسان در جامعه تبارز می کند که در برابر جامعه و مردم مهربان باشد و حس بشر دوستی خویش را تقویه نماید؛ همواره در خدمت بشر قرار بگیرد و بدون در نظر داشت زبان، مذهب، قوم، ملیت، دین و نژاد با همه مردم و اطرافیان خود رفتار و رویه خوب داشته باشد؛ زیرا همه انسان ها دارای حق مساوی اند. حضرت محمد صلی الله علیه و سلم می فرمایند: افراد مسلمان در دلسوزی و مهربانی با یکدیگر مانند اندام های یک پیکر هستند، که هر گاه عضوی به درد آید، دیگر عضوها نیز به درد می آیند. این بهترین درستورالعمل خیاط، برای ایجاد یک ملت زنده، بیدار، پیشرفته و متمدن است. پس انسانیت و بشر دوستی یک امر بزرگ اسلامی است و وظیفه هر مسلمان است.
بنی آدم اعضای یکدیگر اند —– که در آفرینش زیک گوهر اند
چو عضوی به درد آورد روزگار —– دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی —– نشاید که نامت نهند آدمی